“Zulta Pool” एका पक्ष्याने शिकवलेलं आयुष्याचं धडे” ही एक हृदयाला भिडणारी कथा आहे. एका छोट्या गावातला पूल, एक जखमी चिमणी आणि एक साधा मुलगा… पण या तिघांच्या नात्यातून जन्मतो करुणेचा, प्रेमाचा आणि निसर्गसंवर्धनाचा मोठा संदेश. विकासाच्या नावाखाली कधी कधी निसर्गाची किती मोठी हानी होते, आणि त्या वेदना दिसत नसल्या तरी जिवंत असतात—हे ही कथा आपल्याला जाणवून देते. शेवटचा क्षण डोळ्यात पाणी आणतो, आणि सुरुवात होते बदलाची—जिथे एक मुलगा संपूर्ण गावाचं विचार बदलून टाकतो.
ही कथा फक्त भावनिक नाही… ती जाग जागवणारी आहे.
प्रस्तावना-Zulta Pool
आपण रोजच्या जीवनात इतके गुंतून जातो की निसर्ग, झाडं, पक्षी आणि प्राणीही आपल्या जगण्याचा एक महत्त्वाचा भाग आहेत हे विसरतो. मानवाने प्रगतीच्या दिशेने घेतलेले प्रत्येक पाऊल एखाद्या मूक प्राण्याच्या घरावर, एखाद्या पक्ष्याच्या जगण्यावर परिणाम करत असतं—हे आपण दुर्लक्ष करतो. पण कधी एखादी छोटी घटना आपल्या मनाचा दरवाजा उघडते आणि आपणाला दाखवते की जगात सर्वात नाजूक पण सर्वात सुंदर नातं म्हणजे माणूस आणि निसर्ग यांचं नातं.
ही कथा अशाच एका क्षणाची आहे—जिथे एका मुलाने एका चिमणीला वाचवताना स्वतःमध्ये एक नवा मानव शोधला. ती चिमणी त्याला फक्त उडायला नाही शिकवली… तर जग पाहण्याची नवी दृष्टी दिली.
ही प्रस्तावना त्या भावनिक प्रवासाची सुरुवात आहे—जिथे प्रेम आहे, वेदना आहे आणि निसर्गासाठी जागलेली नवी जाणीव आहे.
वन्यजीव आणि माणूस — संतुलन का गरजेचं आहे?
कथा
डोंगर उतारावर वसलेलं एक शांत गाव— कातरवाडी.
हिरवीगार झाडं, धुक्यात हरवलेला रस्ता आणि मध्यभागी एक छोटासा लाकडी झुलता पूल.
हा पूल गावकऱ्यांसाठी फक्त मार्ग नव्हता… तर अनेक आठवणींचा ठेवा होता.
त्या गावात राहत होता ईशान, १५ वर्षांचा उत्साही मुलगा.
त्याची एक खास मैत्री होती— एका लहानशा जखमी चिमणीशी, ज्याला त्याने एकदा पूलाच्या कडेला पडलेलं पाहिलं होतं.
धडपडत उडण्याचा प्रयत्न करणारी ती चिमणी पाहून ईशान म्हणाला,
“चल, मी आहे ना… उडायला मदत करतो.”
तो तिला घरी घेऊन आला, औषध लावलं, तिला दाणे-पाणी दिलं.
हळूहळू चिमणी त्याच्यावर विश्वास ठेवू लागली.
ती त्याच्या हातावर बसायची, त्याच्या खिडकीतून त्याला उठवायची, आणि ईशान शाळेला जाताना त्याच्या मागे उडत उडत जायची.
दोघांची मैत्री गावात प्रसिद्ध झाली होती.
पण एक दिवस सगळं बदललं…
जंगलातून एक टीम आली—Zulta Pool
“नवीन रोड बांधण्यासाठी पूल पाडावा लागेल,”
असं त्यांनी जाहीर केलं.
गावकऱ्यांनी विरोध केला,
पण प्रगतीच्या नावाखाली त्यांचा आवाज लहान पडला.
ईशानला काहीतरी वेगळंच जाणवलं…
दर सकाळी त्याला उठवणारी चिमणी तीन दिवस दिसलीच नाही.
तो पूलाकडे धावला.
पुलावर काम सुरू होतं.
मोठमोठी यंत्रं, कापलेली झाडं आणि घाबरून इकडून तिकडे उडणारे पक्षी.
त्यातच त्याला त्याची ओळखीची चिमणी दिसली—
ती पुलाच्या लोखंडी तारांवर अडकली होती.
तिचं पंख मोडलेलं…
आवाज थरथरत होता.
ईशान धावत गेला.
“अगं… उठ ना, मी आलोय…”
पण चिमणी श्वास घेत होती, खूप हलके… शेवटचं.
ती त्याच्या तळहातावर शांत झाली.
एक अशी शांतता, जी ईशानच्या आयुष्यात कधीच तुटू शकणार नव्हती.
त्या दिवशी पूल पडला…
आणि ईशानच्या मनात कालवा कालव सुरु झाली ….
तो दिवस ईशानला बदलून गेला…Zulta Pool
त्या रात्री तो झोपू शकला नाही.
त्याला जाणवलं—Zulta Pool
पूल पाडला गेला तेव्हा फक्त लाकूड नाही… तर अनेक पक्ष्यांच्या घरांचा नाश झाला होता.
त्याने ठरवलं—
“जंगल तोडणार नाही, पण जीव वाचवणार.”
दुसऱ्याच दिवशी ईशानने मुलांना गोळा केलं.
सगळ्यांनी मिळून गावात ५० पेक्षा जास्त पक्षीघरं लावली.
लहानसहान झाडांनाही त्यांनी नावं दिली.
गावात “Green Guard” नावाची मुलांची पर्यावरण टीम तयार झाली.
गावकऱ्यांनीही साथ दिली.
रोड झाला, पण जंगल वाचलं.
पक्ष्यांनी पुन्हा गावात किलबिलाट भरला.
ईशान रोज त्या मोडलेल्या पुलाजवळ जातो…
तिथे त्याने एक छोटं नावाचं फलक लावलं आहे:
“आकाशाची मुलगी — माझी चिमणी.”
संदेश-Zulta Pool
प्राणी आणि निसर्ग बोलत नाहीत,
पण ते तुटतात… दुखावतात… हरवतात.
आपण त्यांना वाचवलं,
तर ते पुन्हा एक दिवस उडू शकतील.
प्राणी वाचवा.
निसर्ग वाचवा.
कारण निसर्ग तुटला,
तर माणूस जगू शकणार नाही.